SÖZ'ÜN ÖNÜ

Olamayışıma inaden yazdım bu kitabı. “E ne duruyorsun, helva yapsana” diyen hayatın HİÇ yüzünü anlattım. Ben o helvayı yapamadım bir türlü, ne kadar uğraşsam da kıvamını tutturamadım. Dolayısıyla benden olanlara da tattıramadım. Pişmanda değilim üstelik hem de HİÇ…

Bir şakacının ölümcül espri anlayışından başka bir şey değil yaşamak. Devasa bir labirentte belli aralıklarla “MUT” denilen “HAZ” besinleri yerleştirilmiş sanki.

“AH” ile başlıyor,

“OH” ile nefesleniyor,

“OF” ile yoruluyor,

“AN” ile yaşıyor,

“UF” ile acıyor,

“ÖF” ile tükeniyoruz.

Canımız sıkılmasın diye de aynı yolun yolcularıymışız yanılsaması yaratan bir kalabalık eşlik ediyor bize. Bütün hikaye bu HAYAT OYUNU’nun esprisini anlamak üzere yazılmış ve BEN AN’ladım O’nu…

Ne zaman helva yapmaktan vazgeçtim, o vakit oyun beni dışarı attı. Eminim, bugün takipçisi olduğumuz her AN’latıcı da oyun dışı bırakılmış VAZGEÇİCİydiler.

“Ne anlatıyor bu!” deme sakın ey “OKU”yucu, tabii ki anlamayacaksın çünkü hala oyunun içinde ve bir “MUT” peşindesin.

Bu kitabı okumanın sana zor geleceğini biliyorum çünkü yazmakta zor… Sır, ‘söz’ de!      

Harfte, Kelimede, Cümle de esrar.

HİÇ’im içime akıttığında bu esrarı, aklımı kaçırıyorum sandım hatta belki de kaçırdım. Evet, sen şimdi bir oyunbozucunun ciddi kaçıklıklarını okuyor olabilirsin ve bu yazıcı seni de sıkılmaya davet ediyor. Kim bilir belki de beraber yakalarız kaçırdığımızı…

Hem bir düşünsene, İNSANLIK gelişimini bir öncesinden sıkılması sayesinde gerçekleştirmiyor mu zaten? Bulduğumuz ŞEY, bulunduğu ve kullanıldığı AN’da eskimiyor mu? Bilim, Teknoloji, Ekonomi bunun üzerine VAR değil mi?

Un var, şeker var, yağ var; ne duruyorsun helva yapsana! diyorlar ya...

YAPMA, sen yapma… DİN’le BEN’i ve YAPMA!          

Şimdi başlıyorum Anlatmaya…

AKIL sana!, ben DELİLiğimle HUZURDAyım…

SinBaLam (SiBeL)