CANIN BAKIŞ ACISI -5-

Hayatta ve ayakta aynı zamanda diri ve duru bir canlılığın neleri, nasıl deneyimleyebileceğini düşünüyorum bu aralar. Bu noktaya varmış, o tadı almış ve anlatmaya hazır birileri var mı acaba?

Olduğunu sanmıyorum ayrıca olsalar bile açığa çıkmıyor olmalarını çok akıllıca buluyorum.

‘Canın canı’ böylesi rastlaşmalardan sonra az biraz sıkılır, o birinin farkını yetersizliğe ve taşıyıcı hatasına bağlayabilir.

‘Canın ruhu’ aşinalık hissiyle hemen O’nunla katışmaya yönelir.

‘Canın özü’ BİZ BİRLİKTELİĞİnden kopmadığı için bir rastlaşma algılamaz ancak varoluş hazzında manidar bir doygunluğa (Vecd) ulaşır.

Varlığımın katmanlarını konumlandırmaktan ziyade isimlendirmek, ‘oluş labirenti’nde kaybolma olasılığımı en aza indiriyor. Bu bağlamda, öze varınca bir varışa vardığımı hissediyor olsam bile bunu anlatamayacağım bir hal olarak tadacağım. Üstelik o kıvama erdiysem yeniden öncelerime dönebilmem mümkün olmayacak.

Ruhen bu tadı alsam, ortada BEN diye bir algı ve bilgi kalmayacağı için nesneler aleminde bir hayalet olarak bulunacağım.

Ammaaaa, canıımm; canlılık şuurum, ayrıcalıklık sezim, var olanları algılayıp onları kategorize etme keyfim, seçim hakkına sahip olduğum bilgisi, farkım-farklarım, hezeyanlarım-heyecanlarım, gülmelere eşlik eden ağlak hallerim, istemelerim, sevmelerimi kıymetli kılan nefret eğilimlerim vb. hepsi, her biri BEN olmayı anlamlı kılan deneyim araçlarımı AN’latıyor.

Bu özellikler ya da niteliklere sahip olmayı büyük ve tek seferlik bir şans olarak değerlendirmek yerine kurtulunası veya yapışılası birer besin şeklinde kabul etmekte de bizim seçimimiz.

Bu seçimi yapan halimize körlüğümüz ‘gerçek meselemiz’dir diyorum. Canın can doyumunu sağlamak için nesneye yönelme gerekliliği ne vakit, kim tarafından tattırıldı bilemiyorum lakin hiç bulaşmamız gereken bir BELA’ya kapıldığımıza inanıyorum.

Sanki ‘deri cebi’miz varmış ve onunla doğmuşuz gibi yaşantıya serptiğimiz bu harislik tohumunun kökünü kurutacak farkındalığa sahip olanlar varsa, BİZ’e desteğe davet ediyorum.

Canın bakışı acılı olduğu için yaşayışı da acıdan evrilmekte. Sadece bunu anlayabilsek kıvam kazanmaya yeterli olacaktır kanaatindeyim.

Yazı, okumaya özendirir belki…

Sürecek…